Bo każda epoka ma swojego śpiewaka...

Kiedyś zastanawiałam się, jak to się stało, że nie urodziłam się w epoce romantyzmu... Teraz już wiem. To nie nazwa epoki kreuje świat, tylko my sami, na swoje potrzeby tę epokę tworzymy. W swoich duszach. Co z tego, że wokół mnie gra muzyka, której sensu nie znam? Co z tego, pytam się? Zamknę się w swoim świecie i posłucham tej znanej przeze mnie. Tylko przeze mnie. Muzyki mojej duszy. czasem dam jej posłuchać jednej, dwóm osobom. Zależy. Jeśli tylko zechcą... Włożą do odtwarzacza moją płytę i odegrają mnie... Tylko na jednej płytce jest blokada. Także dla mnie. nigdy jej nie odblokuję. Nie zajrzę tam... choć tak bardzo bym chciała.

Czasu równiez nie cofnę, choć tak bardzo bym chciała...


do R.:
Przebacz mi. Jestem malutką istotą, robiącą wielkie błędy. Ten błąd był najwększym w moim życiu.wiem, że mi tego nigdy nie zapomnisz... raniąc Ciebie zraniłam tak na prawdę siebie. żadne słowa nie wyrazą mojego zalu. Twoja na zawsze M.

Czasami mam zachowanie rasowej poganki. Ale jaki Chrześcijanin, który mówi przekonywująco, że w bliźnim widzi Boga, na drugi dzień, mógłby zabić jednego ze swoich braci? Jaki chrześcijanin ma zamiar wstąpienia do zakonu tylko dlatego, by uciec przed zyciem, przed niespełnioną "miłością"? Który człowiek mówi że kocha, mówi to ciągle, stale a tak na prawdę nie wie co to znaczy? Czy można tak kochać, by w jeden dzień się "odkochać"<> i zakochać w drugiej osobie? Nieważne. Już wszystko ma swój koniec, Na szczęście.

I jestem szczęśliwa. Bo mam R. bo mam przyjaciół, tych prawdziwych, bo poznaję nowych, bo kupiłam moje nowe drewniane serduszko. Bo czuwanie dziś!:)