24 maja 2009

duszę się...

Możliwe, że będzie to pierwszy post na tym blogu, bardziej przyziemny, bardziej o mnie. Wszystko się we mnie właśnie w tym momencie kumuluje i chcę to wyrzucić. Niekoniecznie osobie fizycznej. Czułam parę dni temu Katharsis a dziś? Dusi mnie to wszystko. Począwszy od zachowań niektórych ludzi, do mnie samej. Ta obłuda w dzisiejszym świecie... Co oni chcą przez nią zyskać? Kończę wywód na ten temat, bo obawiam się, że sprowadziłabym to do paru person i skupiła się na obrzucaniu ich błotem, a do tego nie chcę dopuścić. I kolejna myśl: powiedzieć, czy też nie? Niech żyje w cudownej nieświadomości, do póki sen nie pryśnie, albo w ogóle nie będzie mieć takiej okazji? Może w tym wypadku słuszna będzie bierność? Raczej tak.

Od dłuższego czasu żyje z pewną, dość niemiłą świadomością i teraz tak zastanawiam się i wnioskuję, że czasem lepiej czegoś nie wiedzieć, dla swojego dobra, dla dobra sprawy. Dalej wnioskując, mniej byłoby stresu i wiadomość byłaby z pierwszego źródła, później. Efekt prawdopodobnie byłby ten sam. Nic bym nie straciła a jedynie zyskała. Po cholerę mi to było... Choć jakby nie patrzeć, samo się przyplątało. Bywa i tak w życiu.

Uzależniłam się od stałego spowiednika. Na serio. I nie od Niego jako osoby, ale jako sam fakt, że spowiedź całkowicie inaczej wygląda i życie inaczej wygląda. Wiele grzechów nie popełnia się po raz drugi, ma się świadomość i chęci by walczyć z nim. I pokuty nie są oklepane ani też mało dające. W moim wypadku każda kolejna pokuta przybliża mnie do Boga i jednocześnie umacnia w wierze. Często jest bardzo pożyteczna. Nie wiem co by się stało, jakbym musiała cofnąć się do tego co było. NIE nie nie!

Cieszę się natomiast, że w jednej sprawie jestem o wiele bardziej śmiała. Ta głupia granica nieświadomości i obawy rozmyła się, nie ma jej.

Dlaczego On taki jest? Dlaczego nic dla Niego już nie znaczę, tyle jedynie co zmartwienie, jakby tu przede mną uciec? Jak tu uciec przed komornikiem, jak tu nie zapłacić... Jestem dla Niego jak niespłacony, uciążliwy rachunek. Pominięty i zapomniany, bo inne są spłacone i są oszczędności na koncie. Dlaczego On jest do cholery tak głupi i ślepo zapatrzony w nią, wredną, bezwzględną, dbającą o tylko swój tyłek...


Boże, ja wiem, że Ty masz już z góry zaplanowaną ścieżkę dla mych stóp... Dodaj mi odwagi na każdy kolejny krok i oświeć nią swoją obecnością.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Jeśli już kliknąłeś w tą magiczną ikonkę, napisz proszę, to, co przychodzi Ci na myśl po przeczytaniu. Nie reklamuj swoich blogów, nie pisz komentarzy w stylu: fajny blog itp. Dziękuję. Autorka bloga.